Julian Taylor is een Canadese singer-songwriter die in het begin van zijn muzikale carrière sinds 1996 als leadzanger deel uitmaakte van de rockformatie ‘Staggered Crossing’ uit Toronto. Toen die groep er in 2007 mee ophield, ging hij resoluut voor een solocarrière als frontman van ‘The Julian Taylor Band’. Sinds zijn debuutplaat “Zero To Eleven” uit 2013 werden er nog vier andere albums uitgebracht en midden juli 2020 zal hij zijn nieuwste plaat “The Ridge” op de wereld loslaten, de snelle opvolger van het pas in maart 2019 uitgebrachte vorige album “Avalanche”.

Wij hebben nu al een exemplaar van die acht nummers tellende cd in de bus gekregen en we kunnen u daardoor hier met een recensie informeren over wat u allemaal kan verwachten op deze nieuwe plaat van Julian Taylor. Doorheen de voorbije jaren is deze muzikale kameleon zoals hij wel eens wordt genoemd meer en meer overgeschakeld van rockmuziek naar country- en folknummers die samen onder de noemer ‘Americana’ schuilgaan.

Voor zeven van de acht tracks componeerde Julian Taylor de teksten en de muziek en enkel voor het nummer “Love Enough” was er wat extra hulp van Robert Priest. Taylor nam zelf de rol van producer voor zijn rekening en ook daarbij kreeg hij assistentie van co-producer Saam Hashemi. Naast zingen speelt hij op akoestische gitaar, terwijl het overige instrumentatiewerk wordt afgeleverd door Barry Diabo op basgitaar, Gene Diabo op drums, Derek Downham op piano, Burke Carroll op pedal steel en Miranda Mullholland en Kevin Fox op respectievelijk viool en cello. De vrouwelijke backing vocals zijn afkomstig van Amanda Walther en Sheila Carabine.

De songs op “The Ridge” zijn zowel muzikaal als vocaal stuk voor stuk zeer professioneel gebrachte liedjes die van dit album wel eens zijn beste werk tot nu toe zouden kunnen maken. Albumtiteltrack “The Ridge” (zie 1e video) is een zachtjes voortkabbelende en swingende countryrocksong, terwijl de daaropvolgende nummers “Human Race” en ”It’s Not Enough” eerder tot het countryballads-genre behoren en veelvuldig doorspekt zijn met de voor deze stijl typerende pedal steel-klanken.

Ook het zeer mooie “Over The Moon” (zie 2e audiovideo) is een ballad maar hier spelen piano en viool een hoofdrol in de begeleiding, net als bij “Be With You” De catchy en meezingbare “Ballad Of A Young Troubadour” wordt op een leuke melodie gebracht en werd geheel terecht al als derde single uit dit album gelanceerd. De eerste single was “The Ridge”, gevolgd door het op Spaanse akoestische gitaar begeleide liedje “Love Enough” dat bij ons meteen onuitwisbare herinneringen oproept aan de sound van Chris Isaak.

Het afsluitende nummer “Ola, Let’s Dance” wordt heel verrassend als een ‘spoken word’-song ingezet op een monotoon deuntje, om na een tijdje over te gaan in een gezongen gedeelte, iets wat het volgens ons tot één van de leukste liedjes op dit album maakt. Toch willen we deze heel positieve recensie afsluiten met een puntje van kritiek: de acht mooie liedjes op deze plaat duren in totaal amper 33 minuten en dat is bijzonder jammer, want wij wilden nog minstens een half uurtje langer van al dit moois blijven genieten. Dus opteren we maar voor een ‘restart’ om opnieuw naar alle nummers te luisteren. Nog snel een belangrijke tip: koop deze pracht-cd en geniet daarna zelf zo vaak als u wilt.

(valsam)